بررسی بسامد پایه در تمایزگذاری صوت طبیعی و مبتلا به ندول

مقدمه: ندول صوتی، یکی از ضایعات تارهای صوتی است. ندول های صوتی به عنوان نتیجه عادات غلط تار صوتی و استفاده نادرست از صدا به شمار می آیند. ندول واکنش بافتی به فشار پایدار، شامل حرکات مکرر و شدید است. نشانه های آکوستیکی افراد با ندول تارهای صوتی تا حدودی با افراد دارای صوت طبیعی متفاوت است. اما در مورد اندازه های آکوستیکی متفاوت گزارش شده توافق نظری وجود ندارد. در پژوهش حاضر، از متن استاندارد رنگین کمان برای ارزیابی صوت افراد طبیعی و افراد مبتلا به ندول صوتی استفاده شد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع توصیفی- تحلیلی بود، که به صورت مقطعی انجام شد. در این پژوهش افراد از گروه های سنی 40 تا 59 ساله انتخاب شدند که در 2 گروه سنی 49-40 و 59-50 ساله مورد ارزیابی قرار گرفتند. از هر گروه سنی 5 زن و 5 مرد با صوت طبیعی و 5 زن و 5 مرد مبتلا به ندول صوتی انتخاب گردید. بنابراین در هر گروه سنی 20 نفر بررسی شدند. روش انتخاب آزمودنی ها تصادفی بود. متغیرهای مورد بررسی شامل میانگین و دامنه تغییرات بسامد پایه بود. این پارامترها در افراد مبتلا به ندول دو طرفه تارهای صوتی و افراد طبیعی مقایسه شد. یافته ها: تفاوت میانگین بسامد پایه صوت در مجموع نمونه ها معنی دار بود (043/0 = p). برای تعیین محل تفاوت، آزمون anova در زنان و مردان تکرار شد. در مردان تفاوت معنی داری بین میانگین بسامد پایه در دو گروه و در گروه های سنی مشاهده نگردید (59/0 = p). در زنان تفاوت میانگین بسامد پایه در دو گروه معنی دار بود (007/0 = p). نتیجه‎گیری: آنالیز میانگین بسامد پایه فقط در گروه سنی 59-50 ساله، می تواند بین صوت طبیعی و صوت مبتلا به ندول تمایزگذاری کند. با وجود مشخص بودن ندول در استروبوسکوپی بسته به میزان تأثیر بر صدا، خصوصیات آکوستیکی متفاوت خواهند بود.